taka-jedna-kobietka

Zaczęły się wakacje kładę się teraz bardzo późno i jeszcze później wstaje. Czy nie szkoda mi czasu na spanie? Sama nie wiem może czasem... Jednak skupiam się teraz na tym, co kocham: śpię do południa poczym spędzam okrągłą godzinę w pachnącej jabłkami i żurawinami wannie z ogromną ilością piany, a wieczorami czytam książki i maluje. Dawno nie malowałam na początku przestraszyłam się, że zapomniałam już jak to się robi, ale tego się chyba nie zapomina. Ostatnie 2 tygodnie praktycznie spędziłam w domu. Wreszcie miałam czas by skupić się tylko i wyłącznie na sobie. Tak się jakoś złożyło, że większość moich znajomych akurat wyjechała, toteż nie miał mnie kto wyciągać i tak naprawę bardzo dobrze mi to zrobiło

Nadal mam jakiś uraz do facetów liczę jednak na to, że niedługo mi przejdzie...

Aha chciałam się pochwalić iż w tym roku będę miała okazję przejść się po Akropolu

Hmm otworzyłam dziś bloga mojego hmm ex przyjaciela  (w ramach wyjaśnienia przyjaciółmi nie jesteśmy dzięki jego byłej, jednak nadal czasem się widujemy) wracając to co tam zobaczyłam, a raczej przeczytałam to po prostu było ponad moje siły!

„sama wystawa alsolunie maxymalna. idealna.
m.in:
-gwieĄdzista noc (van gogha)
-teniec (matisse)
-lilie wodne (monet)
-dwie nagie (picasso)
pozatym chagall, cezanne, seurat,gauguin, munch, klimt, rousseau, braque,kandinsky, pollock, klee i moji ulubieńcy miro i lichtenstein no i wielu wielu innych w sumie ponad 300 dzieł... było mi dobrze”

Znam go na tyle że wiem iż nie ma pojęcia o tych malarzach, ha o bladym pojęciu nie ma nawet mowy a co dopiero...

Nie mogę zrozumieć po co ludzie udają, że są tacy wspaniali na wszystkim się znają, pokazują „swoją wszechstronność obycie” itd.

Wybaczcie ale nie odkryjemy w sobie miłości dla sztuki w przeciągu jednego roku...

A może?

Dobija mnie to, że nie potrafię powiedzieć nie

Dobija mnie to, że nie potrafię przyznać o co mi tak właściwie chodzi nawet przed samą sobą

Dobija mnie to, że otaczają mnie tacy ludzie, jacy mnie otaczają

Dobija mnie to, że wszystko jest inaczej niż bym chciała

Dobija mnie to, że sama nie wiem jak to jest „tak jak bym chciała”

Dobija mnie to, że chciałabym płakać a nie mogę

Dobija mnie to, że obiecałam, że nie będę

Dobija mnie to, że tego potrzebuję

Dobija mnie to, że do cholery nie potrafię się przyznać, że mi kogoś brakuje!!!

Nie wiem, co się dzieje na tym świecie. Dlaczego wśród ludzi jest tyle zawiści i niechęci? Dlaczego nikt nikomu nie chce pomóc? Może mi to ktoś wreszcie wyjaśni, – Dlaczego tylu ludzi widzi jedynie czubek własnego nosa??? Nie mogę już patrzeć na ludzi, którzy mnie otaczają. Na samą myśl o ich lisich, słodziutkich mordkach dostaję mdłości. Muszę uczciwie przyznać, że sama próbowałam się tak zachowywać w końcu, co mi szkodzi – tak pomyślałam, ale po dwóch dniach nie mogłam na siebie patrzeć w lustrze. Hmmm może powinnam podziwiać moich jakby ich nazwać ‘znajomych’, za ten nieodparty ‘urok osobisty’ i tę zdolność ‘perswazji’. O Boże chyba naprawdę zaraz zwymiotuję...

Litości czy każdy z Was widząc blondynkę myśli, że to idiotka? A może sądzicie, że teksty typu: „Hej lala!”, „Ale z ciebie dupa!”, czy może „Hej malutka może się umówimy?” komukolwiek imponują? Chciałabym co niektórych powiadomić, że tak nie jest! I bardzo bym była wdzięczna za wzięcie tego faktu pod uwagę